Leven met mijzelf

Wie ben ik...

Welkom op mijn blog!

Ik wil op dit moment nog anoniem blijven en daarom alleen met A mijn blogs afsluiten. Aangezien ik wel wil dat ik mijn verhaal kan doen hierbij toch een wie ben ik.

Ik ben opgegroeid in een klein dorpje in Nederland. In een gelukkig gezin van 4 kinderen, rond mijn 10de gingen mijn ouders scheiden. Dit gebeurt vaker en jammer genoeg moesten wij van ons grote huis met iedereen zijn eigen slaapkamer verhuizen naar een kleiner huis waarbij wij met 3 personen op 1 kamer moesten. Gelukkig heeft mijn moeder ervoor gezorgd dat we op ons dorp konden blijven wonen!

Vanaf dat moment is mijn moeder altijd alleen geweest, mijn vader amper tot niet in het beeld. Ze moest dus voor ons alle 4 zorgen, Echt alle respect daarvoor!

Vanaf de middelbare school begonnen bij mij de eerste tekenen van mijn Dysthymie, toen nog niet bekend (zo'n 20 jaar geleden). Ik werd gepest en ik sloot mezelf helemaal af. Ik had 1 vriendin en verder niemand. Ik wilde niet op school zitten ik wilde alleen maar weg. Op een gegeven moment is het spijbelen begonnen. Achteraf gebleken was dit een deel dysthymie en een deel verveling.

Rond mijn 15de begon de dysthymie echt duidelijker te zijn. Aangezien het gezin druk was met studies en werk viel het niemand op.

Na een ernstig ongeluk in de familie werd er een gezinslid lange tijd afhankelijk.

Dit kwam grotendeels op mij terecht. Niet leuk als je net 17 bent en je moet je gezinslid helpen wassen. Volledig zelf in de puberteit en dan krijg je deze taken of krijgen het werd verwacht. En natuurlijk doe je het wat het is je familie. Maar toch was het fijn geweest als ik hulp had gehad. Mijn dagen bestonden uit ziekenhuis bezoek, school, werk, koken, schoonmaken ohja en tussendoor boodschappen doen.

In de avonden nadat mijn moeder (de rest was inmiddels uit huis of in het ziekenhuis) ging slapen vond ik mijn rust. Een spelletje op de computer en zelf cocktails maken, in de ochtend weer op tijd opstaan om op tijd in het ziekenhuis te zijn.

Mijn eerste mogelijkheid om weg te kunnen uit de situatie was al aangeboden voor die tijd; een buitenlandse stage! Ik wilde gelijk gaan, mijn moeder was het er niet mee eens aangezien ik nog minderjarig was. Dus was ik gelijk aan het plannen geslagen zodat ik weg kon nadat ik jarig was. Mijn gezinslid was uit het ziekenhuis en kon zichzelf ondertussen goed redden.

Tijdens mijn stage kwam alles eruit ik lag hele dagen te slapen. Aangezien er meerdere stagiaires waren dacht iedereen joh die heeft een kater. Jammer maar helaas dat was niet zo. Na mijn thuiskomst was de situatie thuis hetzelfde. Ik wilde dus weer weg, hier heb ik dan ook voor gezorgd!

Eenmaal op mezelf werd het steeds duidelijker dat mijn gedrag en vooral gevoel niet als doorsnee werd gezien. Zelf voelde ik ook totaal geen connectie met mijn leeftijdsgenoten. Op een gegeven moment werd ik via de huisarts doorverwezen naar een psycholoog. Hier begonnen met schematherapie. Werkte totaal niet maar aangezien ik dacht de psycholoog zal het wel weten toch mee doorgegaan. Zodra ik de psycholoog had overtuigd dat het weer goed ging jaren gestopt.

Nadat ik mijn man tegenkwam en we begonnen te daten besefte ik weer ik voel me anders dan ik zou moeten. Ik vond het lastig te vertrouwen en om over de dysthymie met depressie te vertellen. Dus weer naar de psycholoog. Na verschillende cursussen te hebben gevolgd over mindfullness endergelijke kwam de psycholoog met de conclusie dysthymie.

Afgelopen jaar voor het eerst ziek gemeld (hierover kan je lezen onder de kop werk en dysthymie) na flinke therapie zie ik weer een deel van mezelf terugkomen.

Nadat de diagnose 7 jaar geleden is vastgesteld ben ik al van ver gekomen. En ik hoop dat ik kan bieden wat ik zelf heb gemist!

Laat gerust een reactie, vragen of je eigen knel punten achter! Wie weet kunnen wij elkaar helpen.

Met lieve groetjes,

A