Ik ben mijn blog begonnen om meer aandacht te vragen voor mentale aandoeningen/ ziektes.
Nu weet ik dat er al een taboe ligt op het woord mentale ziekte. Maar het is wel zo! dit heeft bij mij redelijk lang geduurd voordat ik dit zelf heb beseft en voordat ik het wilde accepteren want betekent dit nu dat ik gek ben? kan ik nog wel werken? hoe zullen mensen reageren?
Dit waren bij mij de valkuilen om voor mijn omgeving en werkgever te doen alsof alles goed ging.
Een depressieve periode was af te geven op slecht slapen of problemen thuis. Tuurlijk liep in mijn relatie ook niet alles helemaal op rolletjes maar dit kwam voort uit het feit dat ik zwaar depressief was. En dat was het stukje wat ik nooit durfde te vertellen want wat als ze me nu gek vinden? of minder geschikt voor mijn functie?
Nadat ik elke dag weer mezelf uit bed moest slepen en collega's en klanten begon uit te schelden viel het kwartje; ik kon niet meer! de koek was op!
En dan komt het: je daadwerkelijk ziek melden. De grootste stap die ik heb gemaakt 4 maanden geleden! en wat voelt het nu bevrijdend! Na mijn ziekmelding ivm slecht slapen kwam het moeilijkst vertellen waarom ik ziek was. Ik had het idee dat mijn leidinggevende mijn situatie totaal niet zou begrijpen. Wat bleek? hij snapte er ook niks van! en dan ga je uitleggen wat dysthemie voor mij inhoud.
Ik heb dagen dan merk je niks en veel mensen in mijn omgeving wisten tot voor kort niet dat ik hiermee al heel lang worstel. Dit komt doordat ik altijd een masker heb voorgehouden.
Voor mij betekend dysthymie elke dag opstaan met het idee dat vandaag niet beter zal worden dan de dag daarvoor. Ik kan moeilijk keuzes maken van een simpele wat gaan we eten of wat wil je drinken tot wat wil ik met het leven of waar gaan we wonen. Van zelfs de meest simpele keuzes raak ik van slag en weeg alles af.
Daarnaast betekend dit dat ik geen energie heb om ook maar iets te doen. Geen zin om leuke dingen te doen of om ook maar iets te doen. Niks is belangrijk genoeg om mij te doen activeren.
Het betekent ook dat ik met een "licht" gevoel kan opstaan en een uur later volledig in zak en as kan zitten. Zonder directe aanleiding. Het enige wat ik dan nog wil is er een einde aan maken.
Dit alles noem ik het gevecht in me hoofd. Ik weet ook wel dat ik moet werken (geen werk = geen geld), dat ik moet opstaan en dat het goed is om met vrienden af te spreken. Je weet dit maar je voelt dit niet. En dan ga ik tegen mezelf zeggen joh is toch leuk. Kom op je kan het.
Klinkt simpel genoeg. Maar besef dat ik dit ongeveer 24 uur per dag moet doen om maar een beetje onder de norm "normaal" te kunnen vallen.
Vandaar dat ik het ook een ziekte noem. Iemand zonder been is er ook 24 uur per dag bewust van.
Ik heb nu totaal geaccepteerd dat ik last heb van dysthymie met depressies en ik hoop dat ik andere kan inspireren en met mijn verhalen kan ondersteunen!
Groetjes,
A
Reactie plaatsen
Reacties