Tja werken en dysthymie.. altijd een lastige combinatie...
Op dit moment zit ik nog ziek thuis. Dit door de dysthymie met een depressie en burn-out. Echt een hele geweldige combinatie. In mijn kennismaking heb ik het gehad over een halfvol glas. Nou dit glas was leger dan leeg.
Ik werk al zo'n 20 jaar en 15 jaar hiervan fulltime, heerlijk vond ik het. Altijd bezig en met leuke mensen, ik hoorde zoveel verhalen en hier genoot ik van! Hoe meer werk hoe beter, hoe meer verantwoordelijkheid hoe beter, hoe meer taken yes! dit kan ik. Ik genoot elke dag en was zeer goed in mijn werk (zeg ik niet zozeer zelf) mijn personeel liep met me weg en alles wat ik ze vroeg deden ze. Extra werken ja A voor jou wel! naar een andere locatie alleen als jij er ook bent! echt een top team had ik. Ik gaf hun respect en stond altijd voor hun klaar! problemen thuis kom maar bij mama A, praten we erover en probeer ik je aan alle kanten te helpen. Passie had ik voor mijn vak en voor mijn team.
Tot het moment daar was dat corona uitbrak, iedereen heeft hier last van gehad klein of groot. Gelukkig heb ik nog niemand dichtbij gehad die getroffen was! (vingers crossed dat dit zo blijft). Maar corona betekende dat het team niet meer mocht worden ingeroosterd en dat we minder werk hadden. Nu ben ik gezegend met een onbeperkt contract dus druk maakte ik mij er niet om. Maar ik merkte wel dat alle veranderingen teveel werd voor mij.
Niet meer met mijn team werken, minder praatjes, minder verhalen, minder bezig. Niemand wist wat er ging gebeuren, ook op ons hoofdkantoor. Het bericht kwam de horeca moet per direct dicht.... o nee wat nu?! Gelukkig hebben wij een hotel en kan ik ook receptie maar weer een verandering. Niet meer me eigen taken, elke dag weer nieuwe regelgeving voornamelijk intern maar ook vanuit de regering. Dit valt niemand iets kwalijk te nemen niemand wist waar we aan toe waren. Niemand heeft dit eerder meegemaakt.
Maar doordat mijn hele dagelijkse ritme werd verstoord en er niks duidelijk was speelde mijn dysthymie met een depressie de kop weer op. Doordat ik altijd mijn 200 procent inzet voor mijn werk is er ook een burn-out geconstateerd.
Het was rustig maar zelfs de mensen die er waren kon ik niet meer normaal te woord staan. Het liefst kroop ik weg in een hoekje en kwam ik eruit als ik weer naar huis mocht. Elke persoon die ik tegen kwam wilde ik een discussie of ruzie mee aangaan. Gelukkig heb ik me redelijk kunnen inhouden tegen vreemde maar mijn collega's en zelfs mijn leidinggevende hebben het te verduren gehad.
elke dag sleepte ik mezelf me bed uit naar werk, werken en zo snel mogelijk naar huis, een borrel en huilend gaan slapen. Volgende dag hetzelfde ritueel. Nu zeggen ze mensen met een psychische stoornis helpt om een dagritme aan te houden. Maar dit is niet wat ze daarmee bedoelde.
Na een goede maand elke dag mezelf heen en weer te slepen brak ik. Ik kon niet meer, de koek was op... me glas was leeg...
Voor het eerst in mijn 20 jarige carrière moest ik me ziek melden. Niet helemaal hoe ik het had willen zien want werken hoort erbij. Anderen doen het toch ook en iedereen red het!
Mijn moeder heeft 4 kinderen alleen opgevoed en daarbij ook altijd gewerkt. waarom kon zij het wel en kan ik het niet. Ik heb geen kinderen dus zou alles makkelijker moeten zijn, maar dat was het niet.
Ik weet nu dat mijn beslissing juist was hoe moeilijk het ook was. Ik ging voor mij en voor niemand anders meer....
Lieve groet,
A
Reactie plaatsen
Reacties