Ziek en dan...

Nadat ik de moeilijkste stap heb genomen door mij daadwerkelijk ziek te melden beland je de eerste week in een wervelwind van telefoontjes, mailtjes en dingen die je moet regelen....

Als eerste kwam het moeilijkst, op mijn werk waren er een aantal mensen die wisten van mijn dysthymie. Al begrepen ze het niet ze wisten het is iets met je stemming en grote kans op depressies. Mijn eigen leidinggevende wist dit (nog) niet. Een van de redenen was omdat deze persoon nog maar net in de functie was geplaatst. Daarbij komt dat ik die persoon niet mag en ook zeker niet vertrouw. Maarja ziekmelden betekend dat je wel iets moet laten weten.

Dus een afspraak gemaakt met 1 van de personen die al meer wisten over de situatie en mijn direct leidinggevende om duidelijk te maken wat er aan de hand is.

Daaruit bleek gelijk dat er totaal geen begrip was of kennis van de dysthymie, dit ben ik zeker wel gewend maar er was ook geen begrip of kennis van een depressie. Elke poging die ik deed om het uit te leggen kwam er terug ja dus een burn-out. Na 2x proberen uit te leggen was ik er klaar mee. Zeker omdat ik op dat moment in de depressie zat en dan al helemaal geen geduld heb.

En dan krijg je alle goed bedoelde advies, je hebt gewoon rust nodig. Ga wat leuks doen, joh als dat alles was denk je dat ik daar niet aan heb gedacht....

Gelukkig heb ik een fijne Arboarts die in eerste instantie niet wist wat dysthymie was maar toen ik aangaf chronische depressie snapte hij het wel. Later bleek dat hij zijn coschappen in de psychologie heeft gedaan. Dit is erg fijn want dat scheelt veel uitleggen en jezelf verdedigen. Hij volgt de adviezen op die ik krijg vanuit mijn therapeut. Zolang mijn therapeut aangeeft het is nog geen tijd staat hij erachter.

Veel collega's bleven appen en mailen met vragen over wat er op het werk moet gebeuren. Als eerste heb ik dus alle app groepen en me mail volledig weggegooid. Verder werd er niet gevraagd hoe gaat het. Dat was een eye-opener. Alle collega's die zo leuk zijn tijdens de dienst en daarbuiten laten niks van zich horen zodra je ziek bent.

En dan zit je thuis wat ga je dan doen... ik ben normaal iemand die na 2 dagen thuis zitten alweer aan het werk wil. 2 weken vakantie vind ik teveel. En als ik vrij was, mailde ik nog en werkte ik nog thuis door. Dit had ik dus ook verwacht. Gelukkig heb ik een man die heel goed weet wanneer hij op mijn rem moet trappen. Daarbij komt dat ik al wekelijks naar mijn therapeut ging en deze gaf ook aan je mag pas weer werken als ik het zeg.

Heftig... dit wilde ik niet... ik moest gewoon op adem komen, even me glas weer een beetje vullen.

De eerste weken kwam vooral alle vermoeidheid eruit, ik sliep ongeveer 12 uur op een dag en nog moe... veel huilen zonder redenen en vaak vond ik mijzelf op de bank voor me uit starend zonder iets te zien. Ik had het op dat moment niet door maar ik was een schim van me normale zelf....

Me man had op dat moment vakantie en heeft me echt de eerste 2 weken doorheen gesleept. Zette eten voor me neer anders at ik niet, een glas water anders dronk ik niet. Hij zorgde voor mij aangezien ik dat niet kon. En zelfs toen, met alles wat hij deed werd ik elk moment boos op hem. Zijn snurken irriteerde me dus kreeg hij elke ochtend de wind van voren, maakte hij thee was het de verkeerde smaak en weer kreeg hij een uitbrander....

Na 2 weken moest hij weer werken en begon ik te beseffen wat hij allemaal voor me had gedaan. Hoe kon ik zo gemeen tegen hem zijn... wat was ik blij dat we dit konden bespreken en dat hij ook inzag dat ik het allemaal niet zo bedoel en het belangrijkste dat hij er altijd voor mij zou zijn.. Ik voelde de liefde niet maar wist wel als hij dit allemaal accepteert van mij moet hij wel heel erg van mij houden...

Na die eerste weken werd het moeilijker, ik zakte steeds verder. Ik dacht ik kan beter gaan werken want toen ging het beter.... onzin weet ik nu. Maar ik schrok regelmatig van me eigen gedachtes en van me eigen neigingen. Neigingen tot zelfmutilatie, zelfmoordgedachtes.... Ik heb ze vaker maar zo heftig als in die periode nooit. De neigingen is gelukkig maar 1x tot actie uitgekomen en gelukkig heb ik het kunnen terugbrengen van snijden naar een piercing zetten. Het nadeel is dat elke keer als ik mijn piercing zie ik eraan word herinnerd.

Je merkt pas hoeveel werk van je vraagt zodra je een tijdje niet werkt. Pas na een maand kon ik alles een beetje loslaten. In de eerste periode bleef ik thuis ook maar bezig met het motto als ik niet werk dan MOET ik thuis bezig blijven. Ik verzon project na project en toen weer die muur! Ik kon niet meer lag weer hele dagen uitgeput in bed. Mijn alles of niks mentaliteit was weer ingetreden. En dus zat ik thuis met een burn-out door mijn burn-out.... Toen kwam het besef dat ik echt aan mezelf moest werken, mijn knop was om.

In deze periode ben ik veel gaan lezen en zoeken naar een manier om mijzelf te helpen. Het boek patronen doorbreken heeft mij veel inzicht gegeven in hoe het menselijk brein werkt. Dan kom je er dus achter dat veel van wat je in het volwassen leven doet en denkt dat dit voorkomt uit je kinder en jeugd jaren.

Ik was altijd van mening dat ik van alles MOET doen, ik MOET werken, ik MOET sporten, ik MOET gezond koken, ik MOET schoonmaken enzo...

Dit is niet vol te houden en mijn therapeut gaf aan stop met moeten... makkelijker gezegd dan gedaan. Echter met de therapie in combinatie met patronen doorbreken ben ik tot hele nieuwe inzichten gekomen. En ben ik erachter gekomen dat grotendeels van ik MOET voorkomt uit de opvoeding.

Vaak zegt een therapeut bespreek dit met je ouders, helaas staat mijn moeder hier niet voor open. Dit is heel jammer maar hierop ben ik brieven gaan schrijven naar mijn moeder en vader. Deze zal ik nooit versturen maar ik weet dat ze er zijn en wat erin staat. Ik accepteer dat mijn moeder hier niet voor open sta en ik respecteer haar.

Doordat patronen doorbreken een heel theoretisch boek ik ben ik ook de boeken van omdenken gaan lezen. Deze boeken zijn veel praktischer en komt voort uit zeg geen ja maar op alles maar ja en. Oftewel accepteren!

A.