Partner

Je word verliefd en dan begint het sprookje. Maar wat als jij dat niet zo ziet, hoe moet je partner het dan zien?

Leven met iemand die dysthymie heeft, wat lijkt mij dat moeilijk....

Ik ben gezegend met een lieve man maar ik voel me zo vaak schuldig tegenover hem. Hij is mijn boksbal als ik een slecht moment heb, hij moet weer voor me zorgen als ik dat zelf niet meer kan. Tuurlijk hoor je op je partner te kunnen leunen daarvoor heb je elkaar!

Ik vraag mezelf regelmatig af waar heeft hij voor gekozen en is het niet beter als ik wegga. Kan hij een leuk iemand tegen komen waar hij niet constant voor hoeft te zorgen; of zorgen over te maken.

Het ene moment vraag ik om ruimte het andere moment wil ik juist die affectie. As ik niet weet wat ik nodig heb hoe moet hij dat dan weten. Het valt niet van me gezicht af te lezen en elk moment heb je wat anders nodig.

Voor mij is dit al vermoeiend en vreet energie maar zo'n jo jo effect is ook zeker voor hem niet makkelijk.

Daarbij komt hij staat heel anders in het leven, hij is heel realistisch, nuchter en gesloten. Gelukkig is hij afgelopen jaar wel mee geweest naar een aantal sessies aangezien hij erachter kwam dat wat er gebeurde effect had.

Tijdens zo'n dubbele sessie is hij toch los gekomen en gaf hij aan dat ik vaker in mezelf gekeerd was. Dit heeft ook bijna tot een breuk geleid. Hij sloot zich af en ik ook....

Het voelt ook heel onnatuurlijk voor mij om tijdens me slechte periode te praten over alles wat er in mijn hoofd fout gaat. Gelukkig heeft hij geduld en is hij al blij dat ik het aangeef als het een slechte dag is. Ik waardeer nu alle pogingen wat hij hierna doet ook al is het niet wat ik verwacht op dat moment. Er gebeurd wel iets. Maar na elke periode vraag ik me weer af waar hij is in de relatie...

Ik probeer dan weer te relativeren, je houd van hem, hij is er voor je en zal alles voor je doen. Maar je weet ook dat met een volgende slechte periode je dit weer denkt. En dat kost elke keer weer zoveel energie... en dan ben je weer bij het ik ga weg, stap in me auto en zie wel waar ik eindig....

A.