Aangezien dysthymie invloed heeft op je hele leven heeft dit ook invloed op je sociale contacten....
Bij mij is het zo dat mijn ziekte mij ook onzeker en achterdochtig maakt. Wat niet gemakkelijk is in relaties zowel de bestaande maar ook de nieuwe.
Als ik met iemand afspreek vraag ik me niet af of alles goed zal gaan maar vraag ik me oprecht af of die persoon komt opdagen. Ik ben een voorstander van open communicatie maar om nu met een bordje rond te lopen dysthymie gaat mij ook te ver. Ik vind namelijk dat doordat er zo weinig over bekend is mensen de verkeerde conclusies trekken. Nu maakt me dat niet uit in vriendschappelijke relaties maar ik weet/ ben er bang voor dat dit mijn zakelijke kansen kan indammen. Daarbij vind ik ook dat je een deel ook als privé mag beschouwen.
Maar goed terug naar de relaties; ik weet nu wat ik aan de mensen heb die ik in mijn leven heb. Ik heb niet veel mensen die ik vertrouw maar ik weet wel dat hun mijn energie waard zijn.
Wat ik afgelopen jaar heb geleerd is dat ik bij elke relatie moet nagaan wat levert mij dit op. Dat klinkt heel egoïstisch maar ik ga het uitleggen.
Als je een relatie heb die alleen maar energie van jou vraagt maar waarbij je niks terug krijgt is het de vraag of dit goed is.
Kan die persoon jou ook energie geven? komt alle contact niet alleen vanuit jou? Heb je in de goede tijden zin om met die persoon af te spreken?
Zo heb ik afgelopen jaar meerdere vrienden laten vallen; of beter gezegd niet meer gebeld. Ik hoopte dat hun dan zouden bellen/ appen. Wat bleek tot op de dag van vandaag niks gehoord. Kennelijk is dit dus voor hun niet belangrijk. Waarom zou ik er dan wel tijd en energie in willen steken.
En dit betekent niet dat als iemand jou nodig heeft wat jou energie kost dat deze relatie niet goed is MAAR het moet ook andersom gebeuren.
Oftewel in al je relaties moet er een kwestie zijn van geven en nemen. Daarbij wil ik wel melden dat het natuurlijk niet zo is dat je bijvoorbeeld in een werk situatie niet moet meepraten bij het koffie momentje. Maar ik ben wel van mening dat daar een ander soort gesprek kan plaatsvinden.
Zelf heb ik die scheiding ook niet altijd gemaakt maar ik weet nu wel dat dit verstandig is. En wat mij scheelt is dat je dan niet altijd een masker meer hoeft op te zetten!
Ik ben altijd al gewend om de vrolijke, drukke ik te zijn. Dit zodat niemand ziet wat er echt in me omgaat. Nu is dat natuurlijk goed maar ik heb nu ook geleerd dat het goed is dat je niet altijd wilt meepraten tijdens een bakje koffie.
Wat ik zelf altijd het moeilijkst vond en vind is hoe vertel je iemand waar je last van hebt. Een zichtbare ziekte geeft sneller vragen dan de ziektes die je niet ziet. Dus hoe begin je dan, bij mij is het vaak begonnen met ik kan niet afspreken ik moet naar de psycholoog. Dat opent het gesprek wel.
Andere opties is dat je eerst aangeeft dat je iets wilt vertellen wat je moeilijk vind. Dan zijn ze alvast voorbereid. Bij mij is het zo dat als ik een slechtere periode heb dat ik er juist niet heel duidelijk over kan praten. Ik heb het dus verteld tijdens mijn betere dagen.
Mijn advies is wel dat je een aantal mensen om je heen moet hebben die het weten. Want tijdens je slechtere dagen kunnen hun dan rekening met je houden en/of je helpen. Als je omgeving nog van niks weten is het lastiger om het überhaupt te vertellen.
Ik vind buiten alles wat ik net heb beschreven dat je vooral eerlijk naar jezelf moet zijn, heb je geen zin zeg dit dan. Ga wel afspreken met je vrienden de het dichtstbij staan en die van je ziekte afweten. Want ook al zie je het niet zo het helpt wel degelijk!
A.
Reactie plaatsen
Reacties